Takim zdaniem rozpoczęłam rozmowę z neurolog podczas ostatniej wizyty. Moja rozmówczyni wie, że może spodziewać się po mnie różnych „ciekawych” pomysłów 😉 typu one (crazy) week in Iran … Ale szybko ją uspokoiłam, że tym razem to tylko Zanzibar za 2 tygodnie (prosto po kolejnym rezonansie), a i przy okazji pochwaliłam się jeszcze wywiadem w DD TVN … no w końcu taki zaszczyt nie zdarza się codziennie.

Dlaczego Zanzibar? Bo nie ma obowiązkowych szczepień …. Niestety przez pandemię covid19 lista dostępnych dla mnie krajów nagle stała się … krótka. ;( Oczywiście nie obyło się bez kolejnych testów … na szczęście znów negatywnych 😉 Mój lot miał przerwę w Hurghadzie gdzie lata temu rozpoczęły się moje podróże. Znów zamieniłam kurtkę na letnią sukienkę (z okazji moich 37 (co, których ?!?) urodzin. Dalej pamiętam jak pilot powiedział, że właśnie minęliśmy równik, lądowanie & gorące afrykańskie powietrze.

Pierwszy dzień minął mi na organizowaniu, planowaniu mojego pobytu. „Plusem” poruszania się o kijkach do nordic walking jest pierwszeństwo we wszystkich kolejkach (chociaż wolałabym odstać swoje, ale być sprawna). Kolejny dzień to wyprawa do stolicy wyspy czyli Stone Town – stolicy niewolnictwa w czasach kiedy było legalne … praca w korpo jednak nie była taka zła 😛 i farmy przypraw. A w międzyczasie udało mi się zobaczyć dom Freddiego Merkurego.

Lecąc na Zanzibar zakładałam podobny klimat / pogodę jak na Kubie czy Capo Verde, gdzie tropikalna pogoda była bardzo przyjemna 😉 Niestety wbrew zapewnieniom paniom z biura podróży było zdecydowanie za gorąco + spora wilgotność … Nie dość, że Putin zaatakował Ukrainę tuż przed moim wyjazdem, to jeszcze klimat dał mi popalić ;( Ale lokalsi na miejscu okazali się niesamowicie pomocni, łącznie z tym, że miałam wydzielony swój stolik w resteuracji & mogłam liczyć na pomoc praktycznie w każdej chwili 😉 Zabawne było to, że niektóre osoby z Polski kojarzyły mnie z mojego wywiadu w DD TVN. Cieszy mnie, że do tak wielu osób udało mi się dotrzeć z moim niosącym nadzieję przykładem ;).

Skoro przebyłam taki kawał drogi, grzechem byłoby nie skorzystanie z największej tamtejszej atrakcji – SAFARI. Nie jest to tania impreza, ale oglądania dzikich zwierząt żyjących w (prawie) naturalnych warunkach jest naprawdę niesamowitym przeżyciem. Oczywiście wymagało to przelotu na kontynentalną Tanzanię, ale było to świetnie zorganizowane. Lotnisko docelowe było dokładnie pod samym parkiem (no dobra, „puszczą”), a stewardesa znała podstawowe słówka w języku polskim 😉 Prosto z samolotu przesiadka do dżipą & zaczynamy przygodę. Zwierzęta są przyzwyczajone do podglądających je ludzi, a terytorium parku zmienione w jak najmniejszym stopniu. Nigdy nie wiesz jaki okaz pojawi się za następnym zakrętem. Niestety żadnym nie był najbardziej poszukiwany król dżungli czyli simba (suahili: lew). Ale poza tym zobaczyliśmy wszystkie gatunki ze słynnej afrykańskiej piątki.

Nawiązując do słów znanej piosenki … W ubiegłym roku spędzałam Gwiazdkę na przepięknych Wyspach Zielonego Przylądka. Wino w letniej sukience nad brzegiem oceanu pite 25 grudnia było czymś tak wspaniałym, że uznałam, że koniecznie trzeba to powtórzyć! 🙂 W tym roku wybrałam wyspę znaną m.in. z raczej starych samochodów i pewnego popularnego drinku o nazwie Cuba libre.

Kiedyś w internecie znalazłam powyższe foto, które przedstawia Kraków (miasto, w którym chciałam studiować i aktualnie mieszkam) oraz irański Isfahan. Naprawdę nie wiem skąd wzięła się moje zainteresowanie Iranem. Fascynuje mnie wszystko co jest międzynarodowe, inne i właśnie taki jest dla mnie Iran. Poznałam wiele osób z tego kraju i moim zdaniem Irańczycy to najfajniejsza, najbardziej przyjacielska nacja na świecie. Pamiętam jak wyszłam z pracy (po przeprowadzce do Krakowa) i zobaczyłam tamtą kobietę ubraną w sposób, który wskazywał, że może pochodzić z Iranu. Nie byłabym sobą, gdybym nie podeszła i nie zapytała. Myślę, że od tamtego czasu Iran w taki czy inny sposób poprzez ludzi, których spotykałam, muzykę, przepyszne perskie lody, różne zabawne zrządzenia losu przewijał się przez moje życie. W końcu w lutym 2018 wbrew jakiemukolwiek zdrowemu rozsądkowi spełniłam swoje długoletnie marzenie 🙂 Iran był wtedy moim 40-stym odwiedzonym krajem.

Chciałam się tam wybrać dwa razy, ale nie wyszło Ale co tam, do trzech razy sztuka! Szczegół, że ten trzeci raz był mega expresowy i tym sposobem w 4  (!!!) dni znalazłam się na pokładzie samolotu lecącego do Teheranu. Mój lot rozpoczął się w Pradze -> przesiadka w Kijowie -> تهران  🙂 Podczas ostatniego odcinka zastanawiałam się, co ja najmądrzejszego wyrabiam, zwłaszcza, że na Ukrainie moje mięśnie odmówiły współpracy … znowu ?! Na szczęście godzina snu w samolocie zdziałała cuda 🙂 W Teheranie wylądowałam w środku nocy, w chuście na głowie. Po wykupieniu ubezpieczenia, wizy i odczekaniu swojego, moim oczom ukazał się wielki portret ajatollaha Chamainiego.

Zaraz podszedł do mnie jakiś Irańczyk, który dał mi banknot 500.000 riali, pomógł kupić irańską kartę sim, wymienić pieniądze (nagle wymieniając 50 euro zostałam „milionerką”, 1 pln = 10.000 irr) i zorganizować taxówkę. Kierowca od razu dał mi kubek z wodą, drugi z herbatą i DUUUŻO cukru. Pokazałam mu adres pisany w farsi, on skinął głową i ruszyliśmy (szczegół, że ja nie miałam zielonego pojęcia dokąd). Do dzisiaj się śmieje, że miałam więcej szczęścia niż rozumu 😉 Taxówkarz wszedł ze mną do budynku, żeby sprawdzić czy mam gdzie mieszkać, właśnie tacy są Irańczycy 🙂

Teheran jest ogromnym miastem, zamieszkanym przez ponad 12 milinów ludzi. Jednym z charakterystycznych budynków jest wieża Azadii, zbudowana przez szacha Reza Pachlawiego dla uczczenia 2500 lat Imperium Perskiego. Mehdi, u którego mieszkałam, obwiózł mnie trochę po stolicy, zabrał do przepięknego Pałacu Golestan i pomógł złapać autobus do kolejnego miasta.

Powyższe zdjęcie przedstawia powód mojej szalonej eskapady – ميدان نقش جهان (Nobla dla tego, kto to przeczyta 😛 ) W chwilach zwątpienia, nieraz powtarzałam sobie, że jeszcze wyślę pocztówkę z Iranu, lekarzowi, który zdiagnozował u mnie SM i oczywiście koniec, końców postawiłam na swoim! Ostatnim punktem tej wyprawy było Shiraz, a potem 3-dniowa droga powrotna do Polski.

Do mojego mieszkania wróciłam nad ranem, zostawiłam rzeczy i pojechałam do szpitala. Moja neurolog na mój widok stwierdził, że miałam być dzień wcześniej. Na co ja odpowiedziałam, że jadę do niej od 3 dni … z południa Iranu 😉

Wyjazd do Iranu był niesamowity, jedna z najlepszych przygód w życiu 🙂 Ale żeby Kraków „nie czuł się” poszkodowany, zamieszczam filmik, który moi brazylijscy znajomi zrobili pewnego pięknego, jesiennego dnia … żeby było ciekawiej tamten dzień rozpoczęłam w Turcji & lotem powrotnym.

Jesienny spacer po Krakowie

To co uwielbiam w podróżowaniu, to oglądanie / poznawanie rzeczy miejsc, zwyczajów, potraw etc, których nie ma w moim miejscu zamieszkania (Kraków). Dlatego tak bardzo fascynował mnie Iran, który odwiedziłam w ubiegłym roku (prezent ode mnie dla mnie na 33 urodziny). W tym roku zafundowałam sobie jeszcze oryginalniejszy wyjazd – za koło podbiegunowe, w poszukiwaniu zorzy polarnej.

Nie jestem fanką zimy / zimna, nie uprawiam żadnych sportów zimowych i bardziej w moim stylu jest pakowanie szortów & bikini w styczniu. Na powyższym zdjęciu jestem w 4 warstwach ubrań, w tym 2 kurtkach zimowych, ale przynajmniej było mi ciepło 🙂 Żeby było ciekawiej 2,5 miesiąca wcześniej byłam na Wyspach Zielonego Przylądka & spędzałam Gwiazdkę pod palmą.

Moja kariera „celebrytki” zaczęła się (jak wiele fajnych rzeczy) „przez przypadek” 😉 Kiedyś, jak nie mogłam pogodzić się z diagnozą, oglądałam / czytałam historie osób, które mierzyły się z nietypowymi wyzwaniami, życiowymi przeszkodami. Poniżej zamieszczam linki do moich 2 ulubionych filmików z YouTube:

• każda sytuacja ma dwa oblicza, zależy jak na nie spojrzysz 😉
• nigdy nie jest za póżno, żeby podjąć nowe wyzwanie!

Dla mnie czymś takim są właśnie podróże. Samo mówienie masz być zdrowa, bo tak trzeba, mnie nie przekonuje. Natomiast „odpowiednie poustawianie” sobie wszystkiego w głowie, sprawiło, że po tysięcznej wywrotce wstaję, otrzepuję spodnie i idę dalej!

Kiedyś, na potrzeby mojego slajdowiska, stworzyłam własną prywatną interpretację stwardnienia rozsianego,

która napędzała mnie do zrobienia jednej z najfajniejszych rzeczy w moim życiu 🙂